[niunia]

Witam! Jestem tu nowiutka i staram sie przegladac każdy interesujacy mnie watek. ten chyba akurat nie dotyczy bezpośrednio mnie bo moj mąz nie jest w Iraku ale za miesiac jedzie na II zmiane do Afganistanu. Jest to juz jego druga misja /pierwsza na I zmianie w Kosovie/ ale to i tak nie ma zadnego znaczenia, teraz chyba jeszcze bardziej bde sie o niego bala. Każda kobieta której bliska osoba jedzie w "niebezpieczne' miejsce przezywa to na swoj sposób ale zawsze jest to bardzo silne przezycie dla obu stron. Męzczyzna mniej obawia sie o siebie nawet wtedy gdy jest sam a kobieta zawsze bedzie sie martwic i bac niezaleznie czy jest sama czy ma przy sobie kogos bliskiego. tak naprawde nie ma sie co sprzeczac o to kto bardziej przezywa i sie boii. Obie strony cierpia bardzo na takim wyjeżdzie i nalezy sie wspierac i nie pokazywac drugiej stronie ze sie boi o siebie ja przynajmniej tyle wynioslam z poprzedniej misji.

[technusia]

Teraz, moja miłość, X zmiana w Iraku

[luisssa]

A moj jak byl w Iraku wypisywal, ze teskni, ze kocha, bla bla bla i jednoczesnie zdradzal mnie z jedna Polka (tez z misji). Super, nie?

Polecam łaskawej uwadze punkt II/6 Regulaminu.

P_E

[technusia]

To już zależy od sumienia każdego człowieka...

[Leo63]

[thikim]

Akurat w tym temacie poruszanie tego typu spraw nikomu nie pomoże. Naprawdę uwierzcie mi lepiej milczeć.

[luisssa]

[Leo63]

Myślę, że niepotrzebnie pokazujesz tego swojego trupa z szafy. Niepokoisz czekające kobiety własnym, pewnie bardzo trudnym doświadczeniem. To nie pomaga a technusia, niunia i inne zaczną myśleć o głupotach.
Mężczyźni też podjudzają innych mężczyzn zwłaszcza gdy wyczują, że jest zazdrosny. Znam kilka przypadków, gdy takie zabawy kończyły się oskarżaniem porządnej kobiety, awanturami i nawet rozwodem.
Lęk o bezpieczeństwo męża/narzeczonego misjonarza jest uzasadniony ale w gradacji obaw zdrada jest na ostatnim miejscu. Nie są tam na urlopie.

Pisząc odpowiedź pod postem, do którego się odnosisz nie ma sensu cytować wypowiedzi poprzednika Poprawiłem.

Myślę, że niepotrzebnie pokazujesz tego swojego trupa z szafy. Niepokoisz czekające kobiety własnym, pewnie bardzo trudnym doświadczeniem. To nie pomaga a technusia, niunia i inne zaczną myśleć o głupotach.
Mężczyźni też podjudzają innych mężczyzn zwłaszcza gdy wyczują, że jest zazdrosny. Znam kilka przypadków, gdy takie zabawy kończyły się oskarżaniem porządnej kobiety, awanturami i nawet rozwodem.
Lęk o bezpieczeństwo męża/narzeczonego misjonarza jest uzasadniony ale w gradacji obaw zdrada jest na ostatnim miejscu. Nie są tam na urlopie.

Pisząc odpowiedź pod postem, do którego się odnosisz nie ma sensu cytować wypowiedzi poprzednika Poprawiłem.

[Wojenka]

Leo63,
potrzebnie, potrzebnie.
Niech się kobiety dowiedzą, jak się w życiu zdarzyć może, to może nie będzie to dla nich takim szokiem, że czekały, czekały, martwiły się, cieszyły się na przyjazd - a tu nic, bo nie wraca do niej, bo znalazł inną, albo chce lepszej. I za to czekanie dostają figę z makiem.

[Pestka]

Witam.
Zgadzam się z Leo63.Sama czekam na powrót narzeczonego z misji.Takie uświadamianie sobie czegoś na co nie mam dowodów ani wpływu jest jedynie dodatkowym ciężarem.Oczywiście,że trzeba zachować dystans i gdzieś podświadomie liczyć się z tym,że nie zawsze może być tak jak sobie tego życzymy.Myślę jednak,że rozłąka z bliską osobą jest wystarczająco trudna zarówno dla jednej i dla tej drugiej strony.Myślenie,, innym się to przytrafiło to pewnie i mnie to nie ominie"może na długo po powrocie zostawić taką niepewność.Na te miesiące oczekiwania lepiej uzbroić się w wiarę,że ukochana osoba wróci do nas cała i zdrowa.Pozdrawiam wszystkich czekających

[Wojenka]

Wiara daje siłę, podejrzenia same mogą być źródłem problemu, ale zawiedzione nadzieje mogą być tak trudne, że należy się eks-partnerkom żołnierzy wsparcie, chociażby tu.

[Gabi3]

Widzę, że nikt się nie wspiera. Może i lepiej, ponieważ każda z nas musi to sama przepracować i nieistotne jaki jest powód rozłąki. Oczywiście, świadomość niebezpieczeństwa pobytu ukochanego mężczyzny na misji jest większa i boleśniejsza dla czekających.
Mój "facet" bywał w tych miejscach z wiadomości telewizyjnych, ale - całe szczęście -krócej niż inni i jak sam zapewniał w zupełnie bezpiecznych rejonach. Bałam się, martwiłam, jednak nie mogłam pokazać dzieciom własnego strachu. Popłakiwałam tylko w łazience, gdy włączyłam pralkę. Dla uspokojenia siebie zajmowałam się rzeczami na które nigdy nie znajdowałam czasu: sprzątnęłam szuflady, szafy i piwnicę.
Pamiętam, że telewizor włączaliśmy wyłącznie na filmy.
Prowadziliśmy krótkie rozmowy telefoniczne, przekonując siebie nawzajem, że po obu stronach wszystko jest w porządku, a największym problemem była... chora łapka naszego kota. O niczym gorszym nie rozmawialiśmy.
Temat jest o narzeczonym w Iraku. Słowa nie pomogą i widzę, że nawet mogą zaszkodzić (już ktoś wpadł na pomysł straszenia zdradami). To chyba trochę tak, jak z ciążą i porodem: zawsze znajdzie się życzliwa opowieść o takiej, która rodziła trzy dni w zamieci śnieżnej, a dookoła wyły wilki.
Trzeba samej przeżyć, głupot nie słuchać i czekać. Narzeczony wróci. Znam przypadki, gdy misja wpłynęła bardzo ożywczo na związek, a mężczyzna po powrocie zaczął cenić wartości rodzinne, więc nareszcie doszło do ślubu z którym zwlekał.
Powodzenia.