[Stevie]

Cytat:

Dla Amerykanów jesteśmy chłopcem na posyłki Pytam polityków: na czym polega nasz strategiczny sojusz z USA, bo nasza polityka jest upokarzająca - mówi Artur Bilski, autor książki "Polska armia na posyłki", która pojawiła się właśnie w księgarniach. Jak mówi autor, to książka "o bezprecedensowym niszczeniu zasobów armii w zagranicznych misjach wojskowych, które oprócz propagandowych, nie przynoszą Polsce żadnych korzyści". Artur Bilski to były rzecznik prasowy Wielonarodowego Korpusu Północny Wschód w Szczecinie. Był także oficerem dowództwa NATO w Europie. Napisał książkę "Widok na Sarajewo" o misji NATO na Bałkanach. Marcin Górka: Tytuł i teza książki nie najlepiej świadczą o tym, co robi polska armia. Podobnie okładka z karykaturą Baracka Obamy. Czy rzeczywiście to wojsko na amerykańskie posyłki, a nie do realizowania polskich interesów politycznych? - Taki uprzywilejowany sojusz miałby może i sens, gdyby Amerykanie traktowali nas poważnie i na przykład przezbroili i wyposażyli naszą armię. Jesteśmy wyjątkiem? A inne kraje, które wysyłają swoich żołnierzy do Afganistanu, czy wcześniej do Iraku? - Inne kraje przymuszone przez USA wysyłają kontyngenty do Afganistanu, ale w ilościach, które nie wyczerpują ich możliwości do samoobrony w razie kryzysu. Żaden duży europejski kraj nie drenuje tak bezmyślnie swojej armii w Afganistanie. Stać nas na to, by postawić się Amerykanom? - Nie chodzi o to, by występować z NATO, czy negować sojusz z USA. Jesteśmy ważną częścią świata zachodniego i to jest oczywiste. Chodzi jedynie o to, by widzieć rzeczy takimi, jakie są. USA są światowym imperium, które używa różnych środków, włączając w to użycie siły, by osiągać swoje cele. My zaś jesteśmy europejskim graczem, którego siła tkwi w Unii Europejskiej i w rozwijaniu jej zdolności obronnych. Należy nadać sojuszowi z USA praktyczny, a nie idealistyczny wymiar. Afganistan w żaden sposób nie wpłynie na nasze bezpieczeństwo bez względu, jak zakończy się ta misja. Terroryzm islamski to nie nasze zmartwienie, nie my go wywołaliśmy i nie my jesteśmy krajem frontowym tej walki ideologicznej, a mimo to ponosimy olbrzymie obciążenia z tego tytułu. Do kogo adresowana jest ta książka? - Do szerokiego grona odbiorców, nie tylko żołnierzy. Widzę bowiem, że w społeczeństwie narasta frustracja z powodu braku równowagi w relacjach z USA, w których jesteśmy zwyczajnie wykorzystywani. Chodzi o to, by wywołać refleksję nad tym, że polityka uległości wobec Waszyngtonu jest szkodliwa i upokarzająca. Z Arturem Bilskim rozmawiał Marcin Górka

Cytat:

Polska armia na krawędzi? Co zatem dalej z tym Afganistanem? Cała amerykańska pomoc wojskowa dla Polski w 2009 r. wyniosła zaledwie... 47 mln dolarów - zwraca uwagę autor "Polskiej armii...". Jego zdaniem, wybór jest jasny: albo Amerykanie dotrzymują słowa i pomagają unowocześnić i dozbroić polskie wojsko, albo wycofujemy się do domu. I tu jest pies pogrzebany. Bo czy polskich polityków stać na taką asertywność? "Amerykańska polityka wobec Warszawy to gra na polskich lękach i mitomańskich wyobrażeniach o sobie, jako regionalnym mocarstwie. Podsycają nasze obawy i dmą w narodowe kompleksy, wywołując w elitach przekonanie, że wobec sojuszu z USA nie ma żadnej alternatywy" - przekonuje Bilski. Pamiętacie żenujące zabiegi PiS o instalacje elementów tarczy rakietowej w Polsce? Albo de facto bezwarunkową zgodę na powiększenie polskiego kontyngentu w Afganistanie, firmowaną przez rząd PO? Wniosek? Polityczne elity III RP łapią się na amerykański lep, redukując politykę bezpieczeństwa do sojuszu z USA. I to sojuszu za wszelką cenę. Także cenę wstydu, bo jak inaczej nazwać nieustanne prośby o zniesie wiz, czy - pozostając bliżej tematyki afgańskiej - błaganie o doposażenie naszego kontyngentu w specjalistyczne pojazdy saperskie? Rodzimi politycy usiłują przerzucić odpowiedzialności za obronę RP na Waszyngton - konkluduje autor "Polskiej armii...". W tym celu godzą się, by nasze wojsko pełniła rolę "chłopców na posyłki". Skąd to uprzedmiotowienie? Rzecz jest przykra, ale wszystko na to wskazuje, że Bilski trafnie ją diagnozuje - otóż Wojsko Polskie "nie jest traktowane przez polityków jako siła zdolna obronić kraj. (...) Ściąganie za wszelką cenę amerykańskich instalacji antyrakietowych i żołnierzy, to oczywiste votum nieufności wobec polskiej armii". Amerykańska spódnica może nie wystarczyć Brak wiary w zdolność do odstraszania powoduje, że ochoczo odstępujemy nasze najlepsze oddziały Amerykanom, licząc na ich protekcję. I tym samym marnujemy potencjał armii, która staje się jeszcze mniej sprawna. Jak wyjść z tego zaklętego, błędnego koła? Wydaje się, iż pierwszym krokiem powinno być przyjęcie do wiadomości tego, na co od dawna zwraca uwagę Zbigniew Brzeziński - że dla USA nigdy nie będziemy pierwszoplanowym sojusznikiem. "Czepianie się przez Polskę amerykańskiej spódnicy może nie wystarczyć, by zapewnić nam spokój, o czym boleśnie przekonali się Gruzini, którzy przeliczyli się oczekując na pomoc z Waszyngtonu, gdy nie byli w stanie samodzielnie odeprzeć rosyjskiej inwazji" - przestrzega Artur Bilski. To prawda, dziś żaden z naszych sąsiadów nie stanowi dla nas zagrożenia. Ale rozwoju armii nie planuje się w perspektywie jedno-dwurocznej. Zatem ani (domniemany) amerykański parasol, ani spokój na granicach, nie powinny nas zwalniać z odpowiedzialności za własne bezpieczeństwo. Co konkretnie należałoby zrobić? Warunkiem najważniejszym jest zbudowanie silnej i sprawnej organizacyjnie armii - przekonuje autor "Polskiego wojska...". Czyli takiej, która zamiast rozdrabniać się na bezsensownych misjach, większość środków przeznacza na sensowną modernizację. Ważna jest również nasza obecność w NATO z akcentem na umocnienie art. 5 w strefie euroatlantyckiej. Zdaniem Bilskiego, kolejny warunek, to mocne zakotwiczenie w Unii Europejskiej oraz budowa europejskiej armii. I dopiero na końcu sojusz ze Stanami Zjednoczonymi... Właśnie zaczyna się kampania wyborcza - dobrze by było, by któryś z kandydatów na prezydenta - bądź co bądź zwierzchnika sił zbrojnych - przedstawił podobny program w zakresie narodowego bezpieczeństwa. Ale to, niestety, tylko pobożne życzenia... Marcin Ogdowski