[Soldat511]

Czołem.

Mam ogromny dylemat służe w wojskach pancernych jako szeregowy od 2 lat. Przelozeni mnie chwalą, mam bardzo wysokie poczucie obowiązku, odpowiedzialny za powierzony mi sprzęt, kulturalny zważając na środowisko wojskowe, ale nieco introwertyczny i mało wygadany. Raczej dynamiczny i taki "choleryczny" nie jestem, niby stanowczy w swoich celach, ale tak ryknąć na kogos byloby dziwne dla mnie.

Zastanawiam się co dalej, mam 25 lat i 22 lata do przesłużenia (minimum) - obecnie. Coraz więcej głosów dochodzi do mnie, że łatwo dostac się na studia oficerskie. Stąd myślałem żeby spróbować wystartować, ale...

Mój ogromny dylemat to moja osobowość

Pytam siebie i zastanawiam się czy sprawdzilbym sie w roli dowódcy, oficeram?

Czy mając dylemat już wychodzi na to że się nie nadaje? Jako szeregowy sprawuje się b. Dobrze.

Jaki powinien być oficer? Czy udałoby mi się "wyrobić" przez 5 lat studiów i późniejsza służbe na stanowisku dowódczym? Czy zostać tym szeregowym z moja osobowością?


Pytam tych doświadczonych- was, jak to widzicie?

[Brat]

Idź na oficera. Nie marnuj życia na bycie szeregowym.

[Soldat511]

Wyczuwam ironie.

Oczekiwałem bardziej rozbudowanej odpowiedzi i argumentów

[Kajzer]

Jako psycholog mogę Ci powiedzieć, że jest to jak najbardziej możliwe. 5 lat to dużo zeby wyrobic porzadane cechy, dużo zależy od Ciebie. Twoi przyszli przezlozeni podczas studiów też Ci w tym pomogą na swój sposób ☺️

[Tytan w dresie.]

W tym roku, z mojej jednostki, odszedł do cywila podporucznik, po zaledwie rocznej służbie zawodowej. Ukończył 5 letnią szkołę oficerską, a mimo to, nie wydobył z siebie cech o których tu piszecie. Zamknięty w sobie, introwertyczny intelektualista. Dziwiły go różne zasady i zwyczaje. Męczył się i w końcu się poddał.

[Wojciech Łabuć]

Nie byłem oficerem ale przez kilka lat w armii miałem okazję poznać wielu oficerów i akurat z tych najlepsi nie byli krzykaczami i zazwyczaj byli spokojni. Od wygadania ważniejsza jest asertywność i konsekwentne wymaganie poparte własnym przykładem.

Trafiali się tacy co kierowali się starą maksymą "karać, j...ć, nie wyrózniać" ale o ile nie mieli jakichś "plecaków" to kariery nie zrobili a w jednym przypadku skończyło się nawet nieoficjalnym buntem na poligonie. Od czasu do czasu sprawdzam losy osób, ktore spotkałem w trakcie ponad 6 lat i akurat ten oficer w ciągu kilkunastu lat awansował z porucznika na kapitana i słuch po nim zaginął. Młody podporucznik, który zaczął dowodzić moim plutonem pod koniec mojej kariery w tym czasie doszedł zdążył w tym czasie przejść dalej niz dowodzenie dywizjonem.

To czy jesteś ekstra czy introwertykiem nie jest kluczowe. Nawet to czy jesteś surowym czy nie też nie jest. Pomijajać kwestię "popychacza" a zakładam, że takowego nie masz skoro napisałeś ten post to kluczowe będzie jak sobie będziesz radził z obowiązkami i dowodzeniem. Czy to będzie oparte na Twojej fachowości i pracowitości czy na umiejętnym zarządzaniu, bez względu przez motywację czy "krótkie trzymanie" podwładnych. Z mojego doświadczenia widziałem, że oba modele sprawdzają się w pratyce o ile przełozony nie przegina i nie staje się kumplem lub despotą. Praktycznie nigdy nie widziałem aby sprawdzało się zbytnie wpierniczanie się w obowiązki podwładnych ponieważ kończyło się to paraliżem i dawaniem ciała tam, gdzie oficer powinien wypełniać swoją robotę. Czyli generalnie to chodzi o umiejętność pracy z zespołem. A to czy będziesz duszą towrzystwa czy wrecz przeciwnie znaczenia nie ma o ile nie planujesz wielkiej kariery i lampasów w przyszłości.

[Soldat511]

[electron77]

[Soldat511]

Gdyby niepewność korpusu szeregowych i ciągłe służby na kontraktach prawdopodobnie mniej myślałbym o przejściu do korpusu oficerów, ale wiąże się z tym też prestiż społeczny, bo to, że zarobie te 700zł więcej to mnie jakoś nie motywuje tyle co gwiazdki i prestiż społeczny (albo mam wypaczone spojrzenie na to).


No nic będzie trzeba próbować i się samemu przekonać czy mój "charakterek" będzie pasował.

Wiem jedno - będę tym łagodnym dowódca jeśli nim zostanę, będę starał się każdemu pomóc kto jest wobec mnie w porządku i wykonuje swoją pracę, a malkonentom i nierobom - no cóż- zaszkodzić, nie zaszkodzę, ale i nie pomogę.

Raczej nie kręci mnie dewiza "je*** karać i nie wyróżniać"

[Utero]

Pamiętaj że oficer to nie zawsze tylko bezpośredni dowódca, ale często urzędnik w mundurze. Jeśli masz cierpliwość do papierologii, a nie dowodzenia to po 2 latach jako d-ca plutonu możesz trafić do sztabu i siedzieć tam do emerytury.

[Wolfchen]

^ Dla chcących się realizować sztabowo, to nawet można ominąć jakiekolwiek dowodzenie plutonem - trzeba tylko zrobić SO po studiach prawniczych.

Znam osobę, co nie załapała się do prokuratury, więc poszła do WSO WL na studium i teraz zadowolony z siebie jest takim samym urzędnikiem jak ja, tylko z prawem do emerytury po 15 latach.

[Soldat511]

[Srebrna Wilczyca]

Soldat511,
Ja co prawda nie jestem w wojsku jako mundurów, ale też się pytam siebie czy to dobra droga, bo bardzo podoba mi się w wojsku, teraz kończę studia i chciałabym iść na studium oficerskie... Zastanawiam się jednak czy podoła że sprawnościowymi, jestem wszak kobietą no i jak bym się sprawdziła w roli przywódcy... Jako studia robię psychologię więc może by mi to pomogło w zrozumieniu ludzi jednak dowodzenie to cos zupełnie innego. W grę wchodzi też bycie psychologiem w jednostce wojskowej... Albo cywilnym albo właśnie mundurowym, jeśli by udało mi się skończyć to studium ofecerskie...

[gregorcr]

Chłopie co ty sie przejmujesz czy sie nadajesz. Jak zostaniesz oficerem to każdy się nada. Oczywiście, że są dobrzy oficerowie z krwi i kości, są i tacy co nadawaliby się na komandanta obozu . Znam/łem kilku co szeregowymi być nie powinni , a są kapitanami , majorami. Nigdy na niczym się nie znali i nie umieli podjąć decyzji. bardziej biurokraci niż żołnierze i mimo to awansowali i mają poważanie choćby z rcji posiadania stopnia. Możesz być ... ale jesteś oficerem. Nikt cie nie ukaże, że ci nie idzie, a wszystko ci się należy bo... jesteś oficerem. Dowodzenia czy raczej bycia oficerem też trzeba się nauczyć.

[dziamdziak]

https://www.youtube.com/watch?v=dTEzn_vFA2A
Abstrahując od niektórych błędnych sformułowań, terminologii nie adekwatnych do żołnierza zawodowego ( w tym przypadku kontraktowego), jak np. "wzorowa służba garnizonowa", obraz ten w mojej ocenie, chyba jest oderwany od realiów nawet sprzed lat. Poziom chamstwa niebywały, ale może ...się mylę? Poza tym, żołnierz w dacie tej tzw. niby rozmowy kadrowej - w stopniu kapitana, który posiada za sobą ponad 15 lat służby (choć niemożliwe aby w całości na kontrakcie), nie wiedział o swoich uprawnieniach emerytalnych ( "i uwaga..." - jakby jakaś łaska przełożonego).
Umieściłem go celowo w temacie "osobowość, a służba oficerska", jako przykład postaw negatywnych. Czy takie ewentualne relacje służbowe, dialogi, to fikcja, a jeśli nie - czy to już przeszłość? Oby jedno albo drugie.