[Makawity]

"Popatrzcie w niebo.
Zapytajcie: "Czy baranek zjadł różę? Tak czy nie?" I zobaczycie, jak cały świat zmieni się dla was.
A żaden dorosły nie zrozumie nigdy, jak wielkie to ma znaczenie!"

"Le Petit Prince" Antoine de Saint-Exupéry

"Popatrzcie w niebo.
Zapytajcie: "Czy baranek zjadł różę? Tak czy nie?" I zobaczycie, jak cały świat zmieni się dla was.
A żaden dorosły nie zrozumie nigdy, jak wielkie to ma znaczenie!"

"Le Petit Prince" Antoine de Saint-Exupéry

[Trzymański]

Relacja o grunwaldzkiej bitwie w stylu naiwnego realizmu

A gdy Krzyżak wiódł swe hufce przez warmińskie błota,
To się modlił o zwycięstwo do swego Hergota.
A gdy wiódł Jagiełło wojsko po mazurskich drogach,
To znów prosił o wiktorię swego Pana Boga.

Każden swemu obiecywał ofiary i łupy,
I po obu stronach modły wznosili biskupy.
Wypił Hergot na śniadanie wasser - zupę z koprem
I obiecał był Krzyżakom: - Dobra, ja was poprę!

Zagryzł Pan Bóg schaboszczaka, popił miodu krużą
I obiecał był Polakom swoją pomoc dużą.
Już się łamią zbrojne szyki jak w lesie konary,
A zaś Hergot z Panem Bogiem wzięli się za bary.

Już też zacny święty Wojciech w Adalberta strzela,
Lewym hakiem święty Michał leje Michaela,
Święty Piotr zaś przeciwnika ułapił za sweter,
I bez swetra przed nim uciekł ichni święty Peter.

Wsiadł z pięściami święty Jasiek na świętego Hansa,
Myśli Hergot: - Tam do diabła, ucieka nam szansa!
Myśli Hergot: - Skąd te cięgi! Co się dzieje u nas?
Aż tu widzi, że go leją Allach i Perkunas!

Aż tu widzi, że Jagiełło dobrał do swej sitwy
Całą kupę Tatarzynów, całą chmarę Litwy!
Uciekł Hergot, zasię Pan Bóg umył ręce w misie,
I zakrzyknął: - Więcej tutaj nie pokazuj mi się!!!

Rzekł Jagiełło: - Dzięki, Panie, że im dałeś baty!
- Dobra, dobra! - krzyknął Pan Bóg - Mówmy sobie na "ty"!
Potem wszyscy smaczny bigos zjedli na obiadek:
Pan Bóg, Allach i Perkunas, i Jagiełło Władek.

Andrzej Waligórski

[Maja.]

Cytat:

Peter Gabriel - Sky Blue straciłem poczucie czasu i miejsca w błękicie nieba tych dwoje błękitnych oczu rozświetlających twoją twarz w błękicie nieba wiem jak latać, wiem jak zanurzać się w błękicie nieba ciepły wiatr wieje ponad ziemią błękit nieba śpiewam poprzez ziemię, ziemia śpiewa przeze mnie błękit nieba sięgam w najgłębszy odcień błękitu nieba błękit nieba tak zmęczony całym tym podróżowaniem tak wiele mil od domu utrzymuję się w ruchu by być stabilnym wolny by wędrować, wolny by się włóczyć pociąg włączony do ruchu wypowiedział moje „żegnaj” błękit nieba z tyłu na drodze samotnie z niebem błękit nieba czuć tu obecność, nikt nie zaprzecza, błękitu nieba błękit nieba tak zmęczony całym tym podróżowaniem tak wiele mil od domu utrzymuję się w ruchu by być stabilnym wolny by wędrować, wolny by się włóczyć słyszę ten sam głos, wołający krzyczący, wprost z mojego serca i ten krzyk, co za krzyk, co za krzyk, zamierza tak trwać jeśli mogę przestać go uwalniać, oh....

Cytat:

Peter Gabriel - Sky Blue straciłem poczucie czasu i miejsca w błękicie nieba tych dwoje błękitnych oczu rozświetlających twoją twarz w błękicie nieba wiem jak latać, wiem jak zanurzać się w błękicie nieba ciepły wiatr wieje ponad ziemią błękit nieba śpiewam poprzez ziemię, ziemia śpiewa przeze mnie błękit nieba sięgam w najgłębszy odcień błękitu nieba błękit nieba tak zmęczony całym tym podróżowaniem tak wiele mil od domu utrzymuję się w ruchu by być stabilnym wolny by wędrować, wolny by się włóczyć pociąg włączony do ruchu wypowiedział moje „żegnaj” błękit nieba z tyłu na drodze samotnie z niebem błękit nieba czuć tu obecność, nikt nie zaprzecza, błękitu nieba błękit nieba tak zmęczony całym tym podróżowaniem tak wiele mil od domu utrzymuję się w ruchu by być stabilnym wolny by wędrować, wolny by się włóczyć słyszę ten sam głos, wołający krzyczący, wprost z mojego serca i ten krzyk, co za krzyk, co za krzyk, zamierza tak trwać jeśli mogę przestać go uwalniać, oh....

[coyota]

" Natychmiast po wylądowaniu Mały Książę ukłonił się z szacunkiem Latarnikowi.
- Dzień dobry. Dlaczego przed chwilą zgasiłeś swą lampę ?
- Taki rozkaz - odpowiedział Latarnik. - Dzień dobry.
- Cóż to znaczy rozkaz ?
- Rozkaz gaszenia lampy. Dobry wieczór.
Zapalił lampę.
- Dlaczego zapaliłeś ?
- Taki jest rozkaz - odpowiedział Latarnik.
- Nie rozumiem - rzekł Mały Książę.
- Nic tu nie ma do rozumienia. Rozkaz jest rozkazem. Dzień dobry.
Zgasił lampę. Następnie otarł sobie czoło chustką w czerwoną kratę.
- Mam straszną pracę. Kiedyś miała ona sens. Gasiłem latarnię rano, a zapalałem wieczorem. W dzień mogłem odpoczywać, a w nocy spałem ...
- A czy teraz zmienił się rozkaz ?
- Rozkaz się nie zmienił. Na tym polega tragizm sytuacji. Z roku na rok planeta obraca się coraz szybciej, a rozkaz się nie zmienia."

"Le Petit Prince" Antoine de Saint-Exupéry

" Natychmiast po wylądowaniu Mały Książę ukłonił się z szacunkiem Latarnikowi.
- Dzień dobry. Dlaczego przed chwilą zgasiłeś swą lampę ?
- Taki rozkaz - odpowiedział Latarnik. - Dzień dobry.
- Cóż to znaczy rozkaz ?
- Rozkaz gaszenia lampy. Dobry wieczór.
Zapalił lampę.
- Dlaczego zapaliłeś ?
- Taki jest rozkaz - odpowiedział Latarnik.
- Nie rozumiem - rzekł Mały Książę.
- Nic tu nie ma do rozumienia. Rozkaz jest rozkazem. Dzień dobry.
Zgasił lampę. Następnie otarł sobie czoło chustką w czerwoną kratę.
- Mam straszną pracę. Kiedyś miała ona sens. Gasiłem latarnię rano, a zapalałem wieczorem. W dzień mogłem odpoczywać, a w nocy spałem ...
- A czy teraz zmienił się rozkaz ?
- Rozkaz się nie zmienił. Na tym polega tragizm sytuacji. Z roku na rok planeta obraca się coraz szybciej, a rozkaz się nie zmienia."

"Le Petit Prince" Antoine de Saint-Exupéry

[Krówka]

Może, dla odmiany, coś z Małgorzaty Hillar? Chyba jeszcze jej wierszy nie było.


Czy mogę

Mówisz
słowa nie wyrażą

Patrzę na ciebie
ze smutkiem

Ja znam słowa
które jak atropina
rozszerzają źrenice
i zmieniają kolor świata

Po nich
nie można już odejść
Czy mogę dać ci siebie
jeżeli nie umiesz powiedzieć
co czujesz
kiedy oddaje ci usta



Wspomnienie twych rąk

Kiedy wspomnę
pieszczotę twych rąk
nie jestem już dziewczyną
która spokojnie czesze włosy
ustawia gliniane garnki na sosnowej półce

Bezradna czuję
jak płomienie twoich palców
zapalają szyję ramiona

Staję tak czasem
w środku dnia
na białej ulicy
i zakrywam ręka usta

Nie mogę przecież krzyczeć



Przychodził nocą

Przychodził nocą

Zabierał jej włosy
śpiące w mroku

Zabierał
bursztynowy półksiężyc
brzucha

Zanurzał się w niej
jak chrząszcz
w płonącej nasturcji

Zamykał ją w dłoniach
ciasno szczelnie

Nie czuł
że się wymyka

Nie słyszał
jak odchodzi

Nie stukały obcasy
zielonych pantofli

[Tetawu]

"Wierszyk dla Babci i Dziadka"


Kochani, dziś okazja rzadka.
Mamy Dzień Babci oraz Dziadka.

Jak wiecie jest ich razem czworo,
co można sprawdzić, gdy się zbiorą.

Wciąż mówią wtedy o tych latach,
gdy jeszcze dzieckiem był mój tata.
A nasza mama bez swych lalek
do łóżka iść nie chciała wcale.

A teraz, jak ten czas wciąż leci!
Cieszą się dzieci swoich dzieci.
I myślą widząc ich gromadkę,
że miło babcią być i dziadkiem.

Więc dziś spróbujcie zapamiętać.
Czym są dla dziadków ich wnuczęta?
I pięknej szansy nie przegapcie:
kochajcie dziadków swych i babcie.


* autor nieznany

[Krówka]

Jaką piękną mamy jesień tego lata...


DESZCZ JESIENNY
Leopold Staff

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze
Na próżno czekały na słońca oblicze...
W dal poszły przez chmurną pustynię piaszczystą,
W dal ciemną, bezkresną, w dal szarą i mglistą...
Odziane w łachmany szat czarnej żałoby
Szukają ustronia na ciche swe groby,
A smutek cień kładzie na licu ich miodem...
Powolnym i długim wśród dżdżu korowodem
W dal idą na smutek i życie tułacze,
A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny...
Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny...
Ktoś umarł... Kto? Próżno w pamięci swej grzebię...
Ktoś drogi... wszak byłem na jakimś pogrzebie...
Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz mroków się zlękło.
Ktoś chciał mnie ukochać, lecz serce mu pękło,
Gdy poznał, że we mnie skrę roztlić chce próżno...
Zmarł nędzarz, nim ludzie go wsparli jałmużną...
Gdzieś pożar spopielił zagrodę wieśniaczą...
Spaliły się dzieci... Jak ludzie w krąg płaczą...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie
I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...
Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem
I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,
Trawniki zarzucił bryłami kamienia
I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...
Aż, strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu
Położył się na tym kamiennym pustkowiu,
By w piersi łkające przytłumić rozpacze,
I smutków potwornych płomienne łzy płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

[MK-J]

Julian Tuwim, Do prostego czlowieka, 1929 r.

Gdy znów do murów klajstrem świeżym
Przylepiać zaczną obwieszczenia,
Gdy "do ludności", "do żołnierzy"
Na alarm czarny druk uderzy
I byle drab, i byle szczeniak
W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,
Że trzeba iść i z armat walić,
Mordować, grabić, truć i palić;
Gdy zaczną na tysięczną modłę
Ojczyznę szarpać deklinacją
I łudzić kolorowym godłem,
I judzić "historyczną racją",
O piędzi, chwale i rubieży,
O ojcach, dziadach i sztandarach,
O bohaterach i ofiarach;
Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin
Pobłogosławić twój karabin,
Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba,
Że za ojczyznę - bić się trzeba;
Kiedy rozścierwi się, rozchami
Wrzask liter pierwszych stron dzienników,
A stado dzikich bab - kwiatami
Obrzucać zacznie "żołnierzyków". -
- O, przyjacielu nieuczony,
Mój bliźni z tej czy innej ziemi!
Wiedz, że na trwogę biją w dzwony
Króle z pannami brzuchatemi;
Wiedz, że to bujda, granda zwykła,
Gdy ci wołają: "Broń na ramię!",
Że im gdzieś nafta z ziemi sikła
I obrodziła dolarami;
Że coś im w bankach nie sztymuje,
Że gdzieś zwęszyli kasy pełne
Lub upatrzyły tłuste szuje
Cło jakieś grubsze na bawełnę.
Rżnij karabinem w bruk ulicy!
Twoja jest krew, a ich jest nafta!
I od stolicy do stolicy
Zawołaj broniąc swej krwawicy:
"Bujać - to my, panowie szlachta!"

[MK-J]

NIC ZE SOBĄ ...

Nic ze sobą - oprócz siebie nie zabiorę
Może tylko ptasie pióro - trzepot losu
Bo nam zawsze stąd odchodzić jest nie w porę
Choć na życie przecież to jedyny sposób.

Nic ze sobą oprócz siebie nie zabiorę
Nawet nędzarz tu zostawi w spadku biedę
Do wieczności dobierając aureolę
Tak starannie jak to czynił już niejeden.

Bo jak latarnie - zgasną oczy
Co wypatrują sobą - wzroku
Tych, których pejzaż już się stoczył
W ten nienagannie święty spokój.

Nic ze sobą oprócz siebie tam nie wezmę
Może tylko jakąś karę, jakąś winę
I melodię którą nucił smutny klezmer
Rozstrojonym rozkoszując się pianinem.

Nic ze sobą oprócz siebie nie zabiorę
I odejdę jak nostalgia w kontur cienia
W dno pamięci, które przecież nie jest skore
By o życiu się wyprosić zapomnienia.


Krzysztof Cezary Buszman
6 lipca 1998 Londyn

[Liber]

Jak poetycznie to poetycznie, moja propozycja:

Gombrowicz o pupie

Pupa błądzi w podświadomości mojej
pupa gorzkich wspomnień
prześladuje mnie na każdym kroku
aż upupia bezlitośnie

Dorosłość policzkuje mnie bezkarnie
trzyma za mordę i ciska w błoto,
a ja wiązką dorosłych słów
przeklinam każdego przechodnia
traktując go jak ostatniego śmiecia

Dorosły - wycięty z obrazka stereotypów
krzywych bohaterów, którzy bochaterami nie są
a los tak sprawił i instynkt zwirzęcy,
że zwycięzcami ich okrzyknięto
upupiacze przeklęci...

Dorosłość usiadła na kwiatku w ogrodzie
i baka puściła, a kwiat umarł w smrodzie,
ucichły też rośliny rosnace na boku
bo wszędzie śmierdziało, upupiało wokół

Ale co ja piszę o kwiatkach, o pupie
dorosły to przeczyta i bedzie mjał w .....