[ufson]

Witam, w dziejach historii lotnictwa, pojawiło się sporo maszyn wartych odświeżenia. Otwieram wątek jedną z pierwszych maszyn odrzutowych.

Focke-Wulf Ta 183 Huckebein (także Focke-Wulf Jäger-Projekt VI) był niemieckim projektem myśliwca odrzutowego z czasów II wojny światowej. Miał być następcą myśliwca Me 262 i innych samolotów odrzutowych. Jego rozwój nie wyszedł poza testy w tunelu aerodynamicznym aż do końca wojny, ale po wojnie miał wpływ na niektóre projekty, a FMA Pulqui II został zbudowany w oparciu o ten projekt.

Na początku 1945 r. RLM (Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy) zetknęło się z projektami alianckich samolotów odrzutowych. Musieli stawić czoła maszynom Gloster Meteor, więc (ostatecznie) wstrzymali rozwój bombowców i myśliwców-bombowców, a wznowiono jedynie projekty myśliwców odrzutowych, które miały zastąpić Me 262 i He 162.

Rezultatem była seria projektów zaawansowanych samolotów ze skrzydłami w kształcie strzały, zapewniających lepsze właściwości lotu naddźwiękowego. Niektórzy inżynierowie projektowali naddźwiękowe samoloty bezogonowe (ale nie wiedzieli wtedy, że samoloty bezogonowe mają poważne problemy przy prędkościach naddźwiękowych - zostało to zademonstrowane w amerykańskim X-4 Bantam), inni projektowali nawet latające skrzydła lub ornitoptery. Największe szanse miał projekt profesora Kurta Tanka pod nazwą "Huckebein" (prześmiewca, komik, który sprawia, że inni chorują), znany również jako Projekt V (niektóre źródła wspominają o Projekcie VI); w Focke-Wulf był on określany jako Propozycja II.

Prace rozpoczęły się na początku 1942 roku jako Projekt V/VI, kiedy to inżynier Hans Multhopp zebrał grupę projektową i rozpoczął projektowanie nowego myśliwca w oparciu o badania myśliwców odrzutowych Focke-Wulf. Multhopp zrozumiał, że maszyny te nie miały szans na sukces, ponieważ nie były w stanie pokonać bariery dźwięku. Plan zakładał wykorzystanie ulepszonych silników odrzutowych Heinkel HeS 011, choć pierwsze prototypy miały być napędzane silnikami Jumo 004B. Rozważano również zastosowanie pomocniczych silników rakietowych umieszczonych pod skrzydłami o czasie spalania 200 sekund. Skrzydła miały mieć przechył 40° i być zamontowane w centralnej części kadłuba, dość daleko od innych konstrukcji.

Oryginalny projekt zakładał usterzenie w kształcie litery T z głównym statecznikiem pionowym i niewymiarowym statecznikiem poziomym. Usterzenie pionowe miało przechylenie 60°, a powierzchnie poziome miały kształt litery V. Projektowi towarzyszyło jednak wiele problemów, głównie ze stabilnością. Z tego powodu prace zaczęły koncentrować się na innych projektach. Chociaż RLM wstrzymał projekt, później nakazał jego kontynuację.

Samolot 183 miał krótki kadłub. Wlot znajdował się w nosie samolotu i przechodził pod kokpitem do silnika. Kokpit był hermetyzowany i miał kształt szklanej bańki, co zapewniało pilotowi doskonałą widoczność. Głównym uzbrojeniem miały być cztery 30-milimetrowe działka MK 108 umieszczone wokół wlotu przed nosem. Maszyna mogła również przenosić 500 kg bomb.

Zespół Multhoppa wprowadził drugą wersję, Design III oraz zmodyfikowany Design II. Zmodyfikowany Design II miał nieco inny kształt skrzydeł i zmodyfikowane podwozie, więc różnice nie były duże. Wersja Draft III miała przechylenie skrzydeł 32°, a kokpit i skrzydła zostały przesunięte bardziej do tyłu. Zmodyfikowano również ogon. Ta wersja wyglądała bardziej "konwencjonalnie", ale także odważnie, ponieważ była krótka.

Zbudowano szesnaście prototypów i przetestowano różne kształty ogona. Spośród maszyn testowych, V1 do V3 miały być napędzane silnikiem Jumo 004B do czasu przybycia dostawy silników HeS 011. 183 V4 do V14 były prototypami serii zerowej, a V15 i V16 były używane do testów statycznych. Pierwszy lot miał się odbyć w maju 1945 roku, ale 8 kwietnia fabryka została zajęta przez Brytyjczyków.



[ Dodano: Wto 08 Sie, 2023 ]
Fockewulf-Lorin

Myśliwiec z napędem rakietowym zbudowany przez Focke Wulf pod koniec II wojny światowej.



Historia

Projekt ten powstał w tym samym czasie, co samolot Focke-Wulf Fw 283. Zaprojektowany przez inż. von Halena, "Super Lorin" posiadał mocno odchylone tylne skrzydła zamontowane w połowie kadłuba.


Na końcach skrzydeł zamontowano dwa silniki odrzutowe, co miało zminimalizować zakłócenia powietrza.

Ponieważ ramjety zaczynają działać dopiero po osiągnięciu prędkości około 240 kilometrów na godzinę, potrzebna była metoda przyspieszenia samolotu do momentu, gdy ramjety będą mogły zacząć działać.

Miało to zostać osiągnięte poprzez zastosowanie silników rakietowych, napędzanych paliwem stałym lub ciekłym.